zatruta melancholia / 01

Pisząc ten fragment byłam pod wpływem J.K.Rowling i jej Trafnego Wyboru. A że zawsze chciałam napisać kryminał to okazało się to być całkiem dobrą bazą. Z setką pomysłów, planem działania i zapałem ruszyłam z pisaniem i... no właśnie i nic. Prawdopodobnie nigdy jej nie dokończę, więc jest to odpowiednie miejsce na jej przechowanie. Może kiedyś dorosnę do napisania kryminału.

//

PROLOG

            Normville było niewielkim miasteczkiem położonym u wybrzeża Morza Północnego.  Liczba  jego mieszkańców zazwyczaj zamykała się w ośmiu tysiącach, jedynie w okresie wakacyjnym ich grono zasilało około pięciuset stałych turystów, którzy doskonale znali się z domownikami. Od ponad dziesięciu lat nikt nie zasiedlił się tam na stałe, a więc naturalne było to, że wszyscy znali się na tyle dobrze, by zamienić ze sobą krótkie zdanie przy porannych zakupach. Normville żyło swoim rytmem; dalekim od tego wielkomiejskiego zgiełku umiejscowionego pośród politycznych batalii.

            Przyjazd Sofii Martinez niejako zaburzył panujący tutaj spokój. Oczy, zapatrzonych w siebie mieszkańców, nagle skupiły się na nowej ofierze, która pojawiła się niespodziewanie u bram ich miasta. Nowa postać nie tyle wzbudzała ciekawość co złość, bowiem ład i porządek, nieprzerwanie tu panujący, został nieoczekiwanie zburzony. Intruz wkroczył na ich obszar bez wcześniejszego alarmu, a to nie mogło zostać zaakceptowane bez słowa krytyki.  

            Jej pojawienie wzbudziło mieszane uczucia. Kobiety z zazdrością patrzyły na jej eleganckie, dobrze skrojone kostiumy i drogie buty. Mężczyźni zaś podzielili się na trzy obozy, gdzie jeden z nich pałał do niej niechęcią, drugiemu była obojętna, a trzeci z kolei przedstawiał mężczyzn zafascynowanych nową kobietą w ich mieścinie. Od dnia, w którym pojawiła się w tym przyzwoitym, ponurym miejscu wzbudzała skrajne emocje, na czym niekoniecznie jej zależało.

            Niemalże każdy zainteresowany nią tubylec doskonale wiedział, gdzie robi zakupy i o której porze; kiedy kończy pracę i z kim się po niej spotyka oraz co robi w większość weekendów. Była obiektem niezdrowej, niemal uwłaczającej ciekawości, co nijak nie pomagało jej w realizowaniu swoich planów. Odwrotu jednak już nie było i musiała tu zostać. Przynajmniej na kilkanaście miesięcy.

            Ludzie szybko zauważyli, że jedyną osobą, którą zna w Normville jest Clarie Monstock i, czując ogromną sympatię do dziewczyny, starali się delikatnie wybadać kim jest owa Sofie i dlaczego ze wszystkich możliwych miast wybrała właśnie to. Jednak szatynka uśmiechała się jedynie, mówiąc, że jej przyjaciółka potrzebowała odpoczynku od wielkiego miasta a ona, będąc niezaprzeczalnie gościnną i nader dobroduszną, zaproponowała jej właśnie ich wspaniałe Normville. Co poniektórzy doszukiwali się kłamstwa w jej słowach, ostatecznie nikt nie ośmielił się powiedzieć tego na głos.

            Co do samej Sofii, nigdy nie okazywała swojej niechęci tutejszym mieszkańcom, ba!, z całej siły starała się zetrzeć z siebie naklejkę z napisem świeżynka i udawać, że nie dostrzega wrogich spojrzeń i drwiących uśmiechów, kiedy nagle gdzieś się pojawia. Za wszelką cenę próbowała współpracować z nieprzychylnością mieszkańców, a i często z samą władzą. Bez trudu jednak dostała pracę w merostwie, a potem wynajęła jedno z droższych i lepszych mieszkań w tej dziurze. Była pewna, że mimo wszystko doceniają jej talent i nie zwolnią tylko dlatego, że się tu nie urodziła. Choć nie dałaby uciąć sobie za to dłoni. Po raz pierwszy w swoim nie dość długim życiu przyszło jej spotkać ludzi tak bardzo zamkniętych na otoczenie. O ile nigdy nie miała problemów z porozumieniem się z daną grupą społeczną, tak teraz nie miała zielonego pojęcia, jak dotrzeć do swoich nowych sąsiadów. Jej życie, tak cudowne i proste, zostało w brutalny sposób odwrócone o sto osiemdziesiąt stopni i w tym momencie nic nie mogła na to poradzić. Nawet pomoc Clarie była niczym przy wrogości i niechęci środowiska. Tu była nikim; czyli kimś kim nigdy nie zamierzała być. Cóż, myślała podczas chłodnych wieczorów, siedząc w wygodnym fotelu naprzeciw okna z widokiem na morze, najwyraźniej musiała tu wylądować, by odpokutować za wszystkie swoje grzechy, których lista wydawała się nie mieć końca. Z drugiej zaś strony Normville dawało jej ten rodzaj bezpieczeństwa, którego w tym momencie bardzo potrzebowała, a nawet i oczekiwała, więc po kilku tygodniach zaprzestała żałośnie skamleć, powoli wdrażając się w bycie przeciętną mieszkanką jakże przeciętnego miasteczka.

            Dopiero siedząc w pokoju przesłuchań i patrząc prosto w pałające gorącym gniewem oczy jednego z policjantów, zrozumiała, jak ogromny błąd popełniła przyjeżdżając tu. Ta myśl została jednak szybko zagłuszona donośnym, nieco chropowatym głosem, który z przesadną wyższością oznajmił jej, że jest podejrzana o dokonanie zabójstwa.  Surrealizm jej życia właśnie ją spoliczkował.

JEDEN

         To był ponury poranek. Deszcz siąpił z szarych chmur nisko zawieszonych nad Normville, a mleczna, gęsta mgła spowiła każdą nędzną ulicę, zakrywając najbrudniejsze kąty tego miejsca. Parszywa aura unosiła się dookoła, wysysając resztki weekendowej energii. Poprzednie południe spędziła u Clarie, która ugotowawszy całkiem niezły obiad, opowiedziała jej nieco o tutejszych ludziach, przekazując tym samym najgorętsze plotki ze świata snobów. Kiedy skończyły plotkować, obejrzały jakąś durną komedię, przy której piły przywiezione z Francji wino. Sobota upływała im w przyjemny i relaksacyjny sposób. Na koniec posprzątały, słuchając muzyki i śmiejąc się na głos. Nigdy nie przypuszczałaby, że nazajutrz u progu jej drzwi pojawi się funkcjonariusz policji, informujący ją o zabójstwie Clarie Monstock.

          Patrzyła na niego niedowierzająco, mając nadzieję, że za chwilę ten zaśmieje się, mówiąc, że to zwykły żart i że szatynka przysyła go, by powiedzieć jej, że nie mogą się dziś spotkać. Kiedy jednak jego wzrok pozostawał poważny i przeraźliwie pusty, zdała sobie sprawę, że nie ma do czynienia z wynajętym aktorem i jej przyjaciółka, jedyna osoba, która znała jej tajemnicę, nie żyje. Stojący przed nią mężczyzna stał się nagle ogromną, różnobarwną plamą na czerwonej ścianie, potem poczuła jak rzęsisty strumień łez spływa po jej policzkach, znikając dopiero w materiale szarej podkoszulki. Chciała zapytać, co się stało, ale żaden z dźwięków nie chciał wydobyć się z jej zaschniętego gardła. Stała w progu swych drzwi,  żałośnie zanosząc się płaczem i nikt nie starał się jej pomóc.

         - Musimy wziąć panią na przesłuchanie. - Powiedział, widząc, że dziewczyna nie ma zamiaru ruszyć się z miejsca, w którym stanęli. - Bardzo mi przykro, ale musi pani z nami jechać. - Dodał, licząc, że to coś zmieni. A kiedy i to nie pomogło, delikatnie objął ją ramieniem, wprowadzając do mieszkania i usadawiając na kanapie w salonie.

         Niewiele pamiętała z tamtego dnia. Przed oczyma wciąż miała tego nieprzyjemnego policjanta, który dał jej dziesięć minut na ochłonięcie, a potem zabrał na komisariat. Musiała złożyć obszerne zeznania, przy których nikt nie zwracał uwagi na jej rozpacz po utracie kogoś bliskiego. Po godzinie dali jej zimną kawę i piętnaście minut przerwy na toaletę. Wypuścili ją po trzech godzinach, nie wyjaśniając do końca, co się wydarzyło i gdzie w tym momencie znajduje się ciało Clarie. Właściwie nie powiedzieli jej nic ponadto, że sprawia jest w toku i robią wszystko co w ich mocy, by wyjaśnić zaistniałe okoliczności. Kiedy już wychodziła jakiś gbur z plakietką komisarza głównego, rzucił, by nie opuszczała miasta, bo być może będą mieć jeszcze jakieś pytania. Wtedy nie odczuwała złości; nie czuła kompletnie nic. Łzy wciąż rosiły jej poróżowiałe od nadmiaru emocji policzki, mieszając się z ogromnymi kroplami deszczu. Nie pamiętała, jak udało się jej dotrzeć do domu. Wiedziała tylko, że dwa kolejne dni spędziła w tym samym fotelu śmiejąc się i płacząc na zmianę, licząc, że Clarie pojawi się w jej drzwiach, krzycząc: niespodzianka. Ku jej wielkiemu rozczarowaniu nie stało się tak. Dopiero w środę ubrała się, zadzwoniła do pracy, że weźmie jeszcze dwa dni urlopu, zjada śniadanie i poszła na policję, by dowiedzieć się, co tak naprawdę wydarzyło się owego feralnego dnia. Przygotowała się na niechęć ze strony funkcjonariuszy i ich pełne żałości spojrzenia. Była pewna, że dopnie swego, choćby miało ją to wiele kosztować.